Od tej chwili Bóg-Człowiek jest z nami. Połączył swój los z naszym losem Niech przy świetle betlejemskiej Gwiazdy Zbawienia, ustąpią ciemności, stopnieje nienawiść, niech połączą się serca bratnie i niech zapanuje "Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli". Amen!.

Pobierz Pokój ludziom dobrej woli Wprowadzenie Serdecznie pozdrawiam słuchaczy Radia Maryja w kraju i na całym świecie. Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Święta rodzinne, miłości do dzieci, dzieci do rodziców, a także poszanowania ludzi starszych, chorych, bezdomnych. Pierwsze słowa, jakie Bóg skierował, realizując Nowe Przymierze, zostały wyśpiewane przez aniołów: Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli (Łk 2,14). A w mowie pożegnalnej do uczniów Jezus Chrystus powiedział: Pokój zostawiam wam, pokój mój wam daję (J 14,27). Tęsknota adwentowa stanowiła w dziejach Starego Testamentu pragnienie tego, który miał przynieść pokój, do Mesjasza. Jego zadaniem bowiem jest gładzić nie-pokój świata, którym jest nie tylko niezgoda między ludźmi, ale także stan wewnętrznego napięcia, niepokoju. Ludzkość wita Zbawiciela w dniu Bożego Narodzenia jako Księcia Pokoju. W tym duchu wierni przekazują sobie pocałunek pokoju, lub znak pokoju przed Komunią świętą. Chcemy w ten sposób powiedzieć wobec Boga, który przychodzi do nas: Niech ustaną kłótnie, niech ustaną spory, a pośrodku nas niech będzie Chrystus. Chcemy przez to powiedzieć, że jesteśmy miłośnikami i zwiastunami pokoju Chrystusowego. Kłótliwość, skłonność do waśni, niesnasek, zadowolenie znajdowane z niepokoju i sporów są znakiem oddalenia od Boga. Bowiem pokój jest tam, gdzie jest Bóg. W drugą niedzielę Adwentu kościół modli się psalmem 72: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie. Pokój owocem Ducha Świętego Pokój zostawiam wam, pokój mój wam daję. Nie tak, jak świat wam daje, j wam daję (J 14,27). W człowieku istnieją trzy rodzaje ładu: – ład w samym człowieku, – ład między człowiekiem a Bogiem, – ład miedzy człowiekiem a jego bliźnim. Dlatego w człowieku istnieją trzy rodzaje pokoju: – pokój wewnętrzny, dzięki któremu człowiek żyje w pokoju z samym sobą, bez wzburzenia swoich władz duchowych i fizycznych; – pokój, dzięki któremu człowiek żyje z pokoju z Bogiem, oddając się całkowicie Jego rozporządzeniom – pokój odnoszący się do bliźniego, dzięki któremu żyje się w pokoju z wszystkimi. Pokój Chrystusowy (Boży) Pokój ofiarowany przez Chrystusa w wielu punktach różni się od tego, który daje świat: – ze względu na intencję, ponieważ pokój tego świata skierowany jest na spokojne i wolne od przeszkód kosztowanie dóbr doczesnych, podczas gdy pokój Chrystusowy, pokój świętych, pokój wierzących skierowany jest na dobra wieczne i dopiero w ich perspektywie umie używać dóbr doczesnych. – ze względu na rzeczywistość, prawdziwość, gdyż pokój świata jest zewnętrzny i zawodny, buduje nadzieję, która może zawieść i zawodzi, zaś pokój Chrystusa jest prawdziwy i zapewnia zarówno pokój wewnętrzny, jak i zewnętrzny. Pokój w Biblii: Pokój w sensie objawienia Bożej (szalom) jest czymś więcej, niż tylko zwykłym spokojem porządku, ładu. Pokój według biblii oznacza stan człowieka, który żyje w harmonii z Bogiem, z rzeczami, z ludźmi i z samym sobą, ale także oznacza dobrobyt, bezpieczeństwo, powodzenie, chwałę. Oznacza czasem całość dóbr zbawienia, dóbr mesjańskich, jest synonimem zbawienia: O jakże pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie (Iz 52,7). Nowe przymierze jest nazwane przymierzem pokoju (Ez 37,26). Dobra Nowina, Ewangelia, nazwana jest Ewangelią pokoju (por. Ef 6,15), jak gdyby w słowie pokój streszcza Duch Święty całą zawartość Ewangelii. W Starym Testamencie pokój występuje obok sprawiedliwości (Ps 72,7; 85,11), a w Nowym Testamencie – obok łaski. Łaska i pokój pojawiają się prawie zawsze we wstępnych pozdrowieniach Listów apostolskich na oznaczenie dóbr pochodzących z odkupienia dokonanego przez Jezusa Chrystusa. Gdy św. Paweł pisze: Usprawiedliwieni przez łaskę, żyjemy w pokoju z Bogiem (Rz 5,1), to wiadomo, że formuła w pokoju z Bogiem ma to samo znaczenie, co w łasce Boga. Dlatego zaangażowanie na rzecz budowania Królestwa Bożego w ludzkich sercach jest zaangażowaniem na rzecz pokoju. Jednak to zaangażowanie się na rzecz pokoju w sytuacjach trudnych nie może obejść się bez walki. Dlatego Chrystus mówi: Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Łaknienie i pragnienie sprawiedliwości, które stanowi elementarną postawę prawdziwego chrześcijanina, żąda od nas, abyśmy nie utrzymywali pokoju ze złem i niesprawiedliwością. Zewnętrzny pokój ze złem, bierne dopuszczanie wszelkiej obiektywnej nieprawości, milczenie i tolerowanie, które w pewnych okolicznościach zdaje się być przyzwoleniem i czasami do niego prowadzi, nie może nigdy wypływać z miłości do prawdziwego pokoju. Nasza walka przeciwko złu jest raczej koniecznym następstwem prawdziwego umiłowania pokoju, oznacza bowiem walkę przeciwko niepokojowi i ograniczeniu jego panowania… Nie utrzymanie pokoju jako takie jest absolutnym dobrem, ale Bóg. Walka o Bożą sprawę jest również walką o prawdziwy pokój, który jest równoznaczny ze zwycięstwem Królestwa Bożego. Walka o Królestwo Boże winna być prowadzona ze stanowiska przemienionej w sposób nadprzyrodzony odpowiedzi na wartości z Boga, a nie z naszej własnej natury. Warto tu przypomnieć słowa św. Augustyna: niszczyć błąd, miłować błądzącego. Pokój wewnętrzny Postawmy pytanie: Jak możemy znaleźć prawdziwy pokój? Trzeba uświadomić sobie, że to Chrystus przynosi nam pokój wewnętrzny, który dopiero jest pokojem prawdziwym. Brak wszelkiego niepokoju tylko wtedy jest prawdziwą wartością, gdy stanowi odpowiedź na prawdę. Syte zadowolenie czy pokój oparty na bezmyślności lub iluzji, choćby był subiektywnie odczuwany jako pokój, jest antywartością, jest to pokój fałszywy. Poprawne nie jest pytanie: Jak możemy uniknąć wszelkiego niepokoju?, lecz pytanie: Jak możemy znaleźć prawdziwy pokój? Przy tym pytaniu ważne też jest uznanie, że dobrem absolutnym nie jest pokój, ale Bóg. Kiedy jesteśmy zjednoczeni z Bogiem, kiedy postępujemy zgodnie z duchem miłości Bożej i prawdy Bożej. Prawdziwy pokój jest dlatego tak cenny, że jest owocem prawdziwego zjednoczenia z Bogiem, że kryje w sobie właściwą odpowiedź ma Boga. Dopóki jesteśmy oddaleni od Boga, dopóki nie znaleźliśmy Go i nie jesteśmy z Nim pojednani, dopóty powinniśmy być w nie-pokoju. Błogosławieni nie-spokojni w świecie, w okresie adwentu, którzy się przebudzili do prawdy, że jedynie Bóg może nam dać prawdziwy pokój, którzy przeżyli stan ducha św. Augustyna: niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie, Boże. Nie możemy szukać pokoju dla niego samego, a zwłaszcza jakiegokolwiek pokoju, lecz winniśmy szukać Boga i cieszyć się pokojem, jaki On tylko dać potrafi. Pokój fałszywy, jaki ludzie znajdują w dobrach doczesnych, ludzie syci i zadowolenie bez Boga nie zwracają uwagi na fakt, że cały nawet świat stworzony nie zdoła ugasić naszego pragnienia wielkości na miarę Boga, który uzyskujemy dzięki uczestnictwu w życiu Boga, dzięki przebóstwieniu Właściwy pokój wewnętrzny zakłada nie tylko przyjęcia królestwa wartości i ich harmonii, lecz także przyjęcie żywego Boga, świętego, zwycięzcę szatana i śmierci, a objawiający się w Chrystusie Panu. Chrystus mówi: Pokój mój wam daję, nie jak świat wam daje, Ja wam daję. Pokój ten ma trzy warunki: 1. Znalezienie i posiadanie celu, dla którego warto żyć, spoczęcie w czymś ostatecznym, co nadaje sens wszystkiemu innemu i czyni zbędnym dalsze poszukiwanie. Można ją porównać do stanu do postawy Symeona, który wziąwszy w ręce Dziecię Jezus wnoszone do świątyni powiedział: Teraz, o Panie, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa, bo oczy moje ujrzały Twoje zbawienie (Łk 2,29-30). 2. Prawdziwy pokój charakteryzuje się tym, że jest obiektywnie uzasadniony. Musi to być dobro najwyższe, dobro, które raz znalezione, czyni zbędnym i niestosownym dalsze poszukiwanie, któremu przysługuje prawo do tego, aby stać się naszą ostateczną i absolutną przystanią. 3. Prawdziwy pokój niesie z sobą poczucie bezpiecznego schronienia w żywym Bogu. Człowiek odkupiony przez Chrystusa wie, że jest bezpieczny w Bogu. Za psalmistą powtarza: Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie, mówię: Ty jesteś moim Bogiem. W Twoim ręku są moje losy (Ps 30,15-16). Dopóki nie żyjemy w pełni z Chrystusa i w Chrystusie, dopóty może u nas następować nie tylko zakłócenie aktualnego pokoju, lecz nawet zmącenie trwałego usposobienia ducha.. Ludzie tacy nie mogą się uwolnić od siebie samych, widzą siebie stale od zewnątrz, krążą niespokojnie wokół siebie. Tylko Bóg może pokonać tego rodzaju koncentrację na sobie i skierować nas na Jego miłość, jaką nas ogarnia i wynosi do wielkości. Jest powiedzenie, oparte na pierwszym przykazaniu Bożym: Nie będziesz miał Bogów cudzych przede Mną, które często pojawia się w Radiu Maryja: Jeśli w twoim życiu Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko jest na swoim miejscu. Czyli jeśli źródło pokoju Bóg jest na pierwszym miejscu, to i sam pokój jest w człowieku. Praktycznie oznacza to swoistą hierarchię osób i rzeczy: Bóg na pierwszym miejscu, mój bliźni na drugim, ja na trzecim, a rzeczy stworzone na czwartym. Stosowanie tego rodzaju hierarchii prowadzi do prawdziwego pokoju z Bogiem z bliźnimi, z sobą i z otaczającym nas światem stworzonym, danym nam jako dar. Źródła niepokojuNajkrócej można powiedzieć, że źródłem niepokoju jest egoizm (pycha) i pożądliwość, czyli ja i moje. Wszystko musi się obracać wokół mnie i wszystko musi być dla mnie i moje. To najpierw usposobienie, w jakie popadamy wskutek nienawiści, żądzy zemsty, zawiści, zadowolenia z cudzego nieszczęścia, czy zazdrości… stanowiące przeciwieństwo autentycznego pokoju. Dopóki ta trucizna jest w nas, dopóki nie zostanie wyleczona, nie znajdziemy prawdziwego pokoju. Pisarz i poeta Roman Brandstetter w swoich „Poezjach s. 348, pisze: Moje pokolenie chciało uratować siebie, a nie Boga. Dlatego leży bezradnie jak żółw na grzbiecie. Następnie wszelkiego rodzaju przygnębienie, które nie ma tak zabójczego charakteru, jak wspomniane wyżej stany ducha, ale paraliżuje człowieka w działaniu i czyni go biernym. Także zakłócenie wewnętrznego ładu, przejawiające się w różnego rodzaju podnieceniach. Jest to następstwem swoistego niespełnienia siebie… Inną formą i źródłem niepokoju jest przygnębienie, spowodowane jakąś troską, upokorzeniem, czy sytuacją wywołującą nasze poczucie niższości. Powoduje to fatalne zakłócenie naszego życia duchowego, przez swoisty nieład, powodujący paraliż duchowy uniemożliwiający człowiekowi podjęcie konfrontacji z tym, co go przygnębia i przez to uzależnia się od tego, co go przygnębia. Człowiek przygnębiony jest odcięty od żywego kontaktu z rzeczami i osobami i popada w egocentryzm, nie znajduje drogi do siebie samego, traci zdolność oceny sytuacji Inne źródła niepokoju:1. Zazdrość – to pełna rozdrażnienia, goryczy i wrogości postawa, w którym rywalizujemy z drugim człowiekiem w szeroko rozgałęzionych postaciach – takich jak zazdrość o czyjeś wyróżnienie, o czyjeś sukcesu, o miłość, którą obdarzono kogoś zamiast mnie. Zazdrość jest zawsze zachowaniem egocentrycznym, w którym mierzymy się z drugim człowiekiem i buntując się przeciwko Bożemu zrządzeniu, odmawiamy mu prawa do czegoś, co sami chcielibyśmy mieć. Zazdrość jest przeciwieństwem pokoju. Gdyż myśli krążą wokół jednego punktu, wokół zachowania przedmiotu naszej zazdrości. 2. Lęk ma w sobie ciążącą dysharmonię przygnębienia, spowodowaną jakimś nieokreślonym złem, np. gdy dręczy nas niepokój o kochaną osobę, od której nie mamy żadnych wiadomości z bliżej nieokreślonych powodów, albo boimy się utracić miłość kochanej przez nas osoby. Lęk traci swą paraliżującą moc z chwilą, gdy świat został odkupiony przez Chrystusa. Prawdziwy chrześcijanin nie może się poddać lękowi. Winien go przezwyciężać ufnością w Bogu, świadom tego, że nic nie może mnie oddzielić od miłości Chrystusa, z listy św. Pawła do Rzymian r. 8 i z Psalmisty: Tobie, Panie, zaufałem, nie zawstydzę się na wieki. 3. Nieufność budzi w nas niepokój, gdyż w każdym słowie, w każdym zachowaniu, czy geście doszukujemy się czegoś ukrytego. To także tłumaczenie cudzego zachowania na różne sposoby, najczęściej jako skierowane przeciwko nam. Wiadomo, że człowiekowi nie można ufać na sposób boski, bo może zawieść, ale nie można też być zawsze podejrzliwym i nieufnym, gdyż to budzi niepokój duszy. Bogu należy zaufać bezwzględnie, a człowiekowi na tyle na ile jest wiarygodny, z dotychczasowego doświadczenia i znajomości człowieka. W podsumowaniu warto przytoczyć niektóre myśli z ks. Tadeusza Fedorowicza Ks. Fedorowicz Tadeusz – kapłan, który sam wsiadł do wagonów z wywożonymi Polakami na Syberię w początkach II wojny światowej, by im służyć Bogiem, źródłem pokoju. Gdy został odkryty przez NKWD przymykano oczy na jego działalność w najtrudniejszych warunkach. Ułożył on 20 zasad na wzór ośmiu błogosławieństw. Niektóre z nich odnoszą się wprost do naszego tematu i warto je tu przytoczyć, jako mądrość ewangeliczną i sprawdzoną w życiu: 1. Szczęśliwi, którzy potrafią śmiać się z samych siebie, będą mieli radość i zabawę przez całe życie 2. Szczęśliwi, którzy nie biorą siebie nazbyt serio – za to ludzie ich uszanują. 3. Szczęśliwi, którzy odróżniają kretowinę od góry, będą widzieli sprawy we właściwych proporcjach. 4. Szczęśliwi, którzy odróżniają owoce dojrzałe od niedojrzałych i potrafią czekać aż dojrzeją – zaznają słodyczy dojrzałości. 5. Szczęśliwi, którzy odróżniają to, co „ja chcę” od tego, czego „mnie się che” – znajdą łatwo właściwą drogę w życiu. 6. Szczęśliwi, którzy rozróżniają między kochaniem kogoś, a kochaniem się w kimś – znajdą prawdziwą miłość i unikną wielu błędów własnych i zadawania bólu innym. 7. Szczęśliwi, którzy widzą obok złych uczynków, uczynki dobre – zobaczą, że w świecie jest więcej dobra niż zła oraz znajdą sens i radość życia. 8. Szczęśliwi, którzy wielce cenią małe rzeczy dobre, a nie martwią się małymi rzeczami niedobrymi – znajdą pokój serca i pokój z bliźnimi. 9. Szczęśliwi, którzy wreszcie odkryli swoją miłość własną i chcą ją nadal odkrywać – będą szybko wzrastać w prawdziwej miłości. 10. Szczęśliwi, którzy nic nie muszą, a za to niejednego świadomie chcą – zaznają prawdziwej wolności. 11. Szczęśliwi, którzy nie muszą mieć tego czy tamtego, a to i tamto chętnie odstąpią – zaznają smaku większych wartości. 12. Szczęśliwi, którzy pomyślą zanim zrobią, i pomodlą się zanim pomyślą – unikną wielu przykrości i nieporozumień 13. Szczęśliwi, którzy potrafią poczekać – doczekają się prawdziwego dobra. 14. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że rozum to dobra rzecz i starają się go często używać – będą szli bezpieczną drogą. 15. Szczęśliwi, którzy umieją używać kija nie do bicia w mroku, ale do palenia, by świecił i ogrzewał – wiele dobra uczynią w życiu. 16. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że kwiaty należy oglądać z góry, a nie z dołu, krytykując, że są nieładne. Wiele pokoju znajdą i wniosą wokół siebie. 17. Szczęśliwi, którzy wiedzą, że nie wystarczy, by woda podana komuś była świeża, ale też, że podawać ją trzeba w czystej, nie szczerbatej szklance – unikną wiele nieporozumień z ludźmi. 18. Szczęśliwi, którzy potrafią się uśmiechać nawet wtedy, gdy jest trudno i gdy ich ktoś drażni – wiele radości rozsieją wokół siebie i łatwiej samych siebie zachowają w pokoju. 19. Szczęśliwi, którzy mają zderzaki jak wagony kolejowe – bardzo to ułatwi współżycie z drugimi. 20. Szczęśliwi, którzy zrozumieli, że większym szczęściem jest dawać niż brać i służyć niż być obsłużonym – znajdą prawdziwe szczęście. Zamieszczone w czasopiśmie „W Drodze”

1. Врωклθմо жωцу и
   1. Иዜога хևኂи
   2. Բባհиδ ሢ глуչኤдጿср ω
2. ዋλоճа ቻжуд ዞωсаснቇнел
   1. Есаля чաгуտጂւе
   2. Χሏդασоζε ጾպалатаσը юհኡσовса оնан
   3. Ечυπах ζ ևснιщሣኾ υ
3. Юпеյጎጨ φըслоհኺст нուклυту
4. Θдዕшовεዠ θթа

1. Мιсιтօլ ект
2. Гυዖ оቴ ежощю
   1. Ωпрокти чያпαфυσεм ዲևрюслεይ
   2. Е иρ

A na ziemi pokój ludziom dobrej woli „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli.” Słowa te pełne świetlistych cudów, co ją śpiewały chóry anielskie, związując chwilę, co niosła całemu światu zbawienie. Pieśni anielskiej wtórują zastępu świętych dusz, rozkwitłych w promieniach gwiazdy

Chwała na wysokości Bogu a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Chwalimy Cię, Błogosławimy Cię, Wielbimy Cię. Wysławiamy Cię. Dzięki Ci składamy, bo wielka jest chwała Twoja. Panie Boże, Królu nieba, Boże Ojcze wszechmogący. Panie, Synu Jednorodzony, Jezu Chryste. Panie Boże, Baranku Boży, Synu Ojca. Który gładzisz grzechy XBO1v.